15. Życie

Każdy ledwo stojąc przyglądał się Hikaru i Zerefowi. Nikt nie był w stanie się poruszyć choćby o milimetr.

-Kogo to obchodzi! Oddaj Lucy!- krzyknął znów Natsu nawet nie zdając sobie sprawy jak może to być poważna sprawa. Opierając się o kamienie ciągle wpatrzony w dziewczynę, był w stanie oddać swoje życie za jej.

-Uspokój się młody smoku- odezwała się swym melodyjnym głosem Hiakri no Yami, patrząc na niego swym smutnym spojrzeniem, a po chwili znów odwróciła się w stronę Zerefa. – Już nie posiadam tych samych mocy Zerefie, a poza tym powiedziałam ci już że nie potrafię walczyć z Aknologią. Jednak Zeref nie wykonał żadnego ruchu, ciągle przyglądał się ślicznej dziewczynie z takim wyrazem twarzy jakby ciągle czegoś od niej oczekiwał.

-Czekajcie- krzyknęła w pewnym momencie Erza, opierając się o jedna ze skał i patrząc na nich wściekłym spojrzeniem- o co chodzi z tą aknologią?- tym razem wyraz jej twarzy trochę zelżał, jednak wiedziała ze musza się spieszyć, gdyż od nich zależało życie ich przyjaciółki

-Nie mamy na to czasu- znów wydarł się młody zabójca smoków próbując iść w stronę blond dziewczyny, jednak była tak ranny że każdy jego krok sprawiał mu wielki ruch, a rana na jego brzuchu się otwierała.

-Wy nic nie wiecie?- zapytała dziewczyna patrząc tym razem zdezorientowanym wzorkiem w stronę Fairy tail. Każdy delikatnie kiwnął głową na nie, nie bardzo wiedzą o co jej chodzi.

-Nie muszą- tym razem odezwał się Zeref, jednak gdy tylko Hikari na niego spojrzała od razu się cofnął i prychnął pod nosem.

-Czy jesteście tego pewni ? Czerpie życie z waszej przyjaciółki, im dłużej tu jestem tym ona coraz słabsza się robi- i znów długa cisza. Natsu próbował krzyczeć by znikała i był oddała Lucy, ale reszta jego przyjaciół miała trudny orzech do zgryzienia.

-Przyjaciele- usłyszeli cichy szept blondynki i od razu spojrzeli w jej stronę. Z trudem podniosła głowę, a na jej twarzy widoczny był uśmiech. Krew ciekła z jej rąk i nóg gdzie była przykuta kajdanami. Kaszlała krwią, a mimo to uśmiechała się- musimy poznać prawdę, dam rade- Mieli ochotę się rozpłakać widząc ja w takim stanie. Każdy spojrzał po sobie po czym przenieśli wzrok patrząc z wyczekiwanie na Hikari. Uśmiechnęła się ona delikatnie po czym spoważniała.

-Wszystko wydarzyło się ponad 400 lat temu, gdzie smoki górowały na niebie, a żaden mag nie próbował im dorównać, z wyjątkiem jednego, potężnego maga. Aknologia, był kiedyś uśmiechniętym chłopcem, niestety z wiekiem jego żądze władania nad smokami rosły,  a on sam zaczął pragnąc być potężniejszy od nich. Pragnął ich krwi, krwi smoków. Aknologia był moim przyjacielem, był dla mnie jak starszy brat, przewodnik po życiu. Razem z Zerefm byli dla mnie cennymi osoba, niestety żądza krwi tak pochłonęła Aknogolię, że zaczął karmić się krwią smoków, a on sam przestał przypominać człowieka- mówiąc te słowa coraz mocniej zaciskała pieści na krawędziach swojej sukienki – przestał rozróżniać przyjaciół od wrogów, aż pewnego dnia broniąc mieszkańców jednej z wiosek przed nim zostałam przez niego zraniona. Zostałam uwięziona w wiecznej magii kluczy, a Zeref od tego czasu próbuje go powstrzymać, niestety on już nie wie kim jest, nie wiem dlaczego sieje zniszczenie, a my nie możemy mu pomóc- po tych słowach spojrzała na każdego po kolei.- posiadałam magię zdolna pokonać aknologię, ale moja miłość do niego jest zbyt wielka, przez co nie potrafiłam go powstrzymać, moja magia na nic się nie zda- znów spojrzała na Zerefa i dotknęła delikatnie jego twarzy.- oddaj im dziewczynę i odejdź- po tych słowach na jej kamiennej twarzy pojawił się uśmiech,  a ona sama zaczęła znikać. Gdy zniknęła , a urządzenie się zamknęło, czarny mag ukłonił lekko głowę po czym machnął ręką a każdego zebrało na sen, Natsu ostatkami sił patrzył jak Zeref zbliża się w stronę Lucy, ale nie miał już siły nic powiedzieć, nie miał siły otwierać powiek, a co dopiero wstać. Zasnął.

Stał na jednym z wielu skał i przyglądał się jaskini z której przed chwilą wyszedł. Tyle przygotowań na nic, chociaż mógł ostatni raz zobaczyć starą przyjaciółkę. Chciał już zakończyć swój żywot, ale obiecał zabić aknologię i nie mógł się wycofać z tego danego słowa.  Założył kaptur na głowę i odwracając się na pięcie ruszył przed siebie. Musiał znaleźć inny sposób na uśmiercenie przyjaciela, a tym czasem chciał by Natsu go nienawidził, by przyszedł go kiedyś zgładzić za tą dziewczynę, miał wielką nadzieje że wyrył w  sercu młodego maga nienawiść do siebie i do smoków.

Poczuł nagle niesamowity ból głowy, a czyjeś krzyki doprowadzały go do szału, chciał spać. Po chwili jednak szybko otworzył oczy, a gwałtowne ruchy sprawiły mu nie mały ból.

-LUCY!- krzyknął i mimo że jego ciało ni było w stanie się poruszać resztkami sił podniósł się i ruszył w kierunku skały, gdzie wcześniej była przykuta dziewczyna, a teraz stały tam wszystkie jej duchy. Zatrzymał się nagle i zamrugał kilka razy oczyma. Pierwszy raz w życiu widział wszystkie jej duchy razem, zgromadzone w jednym miejscu.

-Natsu- jego imię smutno wypowiedział Loki odchodząc od grupy i kładąc mu rękę na ramieniu. Dragneel patrzył na niego z przerażeniem, nie chciał tam podchodzić bojąc się ja ujrzeć, a jednak bardzo chciał poczuć jej ciepło jej uśmiech.

-Loki- jego przyjaciele też właśnie odzyskali przytomność i resztki sił podchodzili do nich. Na ich twarzach wyryte było zmartwienie. Lew mocno zaciskał pięści, a na jego twarzy malowało się cierpienie. Podniósł głowę i omiótł ich wszystkich swoim spojrzeniem.

-Jej stan jest krytyczny, straciła zbyt wiele magii, może tego nie przeżyć- po tych słowach Natsu od razu złapał go za kołnierzyk i przycisnął do siebie, w jego oczach widać było złość.

-Nie umrze, musicie ją uratować, nieważne jak, nie stracę jej- krzyknął, a mimo to Loki nie uląkł się. Kiwnął głową i próbowała trochę odepchnął od siebie smoczego zabójcę.

-Jest sposób by przeżyła, ale…- nie dokończył tylko znów spuścił głowę.

-Mów Loki- pośpieszył go Gray z furią w oczach, czuł się taki bezradny gdy jego przyjaciółce zagrażała śmierć.

-Może żyć jako duch, będzie duchem stróżem w naszym świecie, duchy ją kochają dlatego każdy odda jej trochę energii by mogła z nami żyć, ale nie będzie mogła żyć z wami- odparła szybko, a uścisk Natsu poluzował się na jego szyi. Odepchnął od siebie Lokiego i ruszył w stronę Lucy. Nie widział jej, duchy mu ją zasłaniały. Poczuł szarpniecie , ale wyrwał rękę natychmiast i odwrócił się ze wściekłym spojrzeniem w stronę przyjaciół. W jego oczach widać było furię.

-Nie oddam jej- powiedział spokojnie, a mimo to w jego oczach jak i dłoniach palił się ogień. Nikt się nie odezwał, wiedzieli że to jedyne wyjście, ale czy mogą żyć nie widząc jej na co dzień, czy mogą zapomnieć o przyjaciółce? Przecież jest ich jedynym łącznikiem ze światem duchów.

-Natsu to nasze jedyne wyjście- odparła Erza tłumiąc swoja złość. Nie chciała tego, ale nie mieli wyboru, nie mogli pozwolić jej po prostu umrzeć. Wendy cicho płakała i co chwilę przecierała swe oczy.

-Będzie w raju, Lucy kocha swoje duchy dlatego będzie ta szczęśliwa- dodał Gray , a na jego twarzy pojawił się smutny uśmiech.

-Natsu musisz pozwolić jej odejść- tym razem odezwał się Loki znów kładąc rękę na ramieniu chłopaka. Tym razem nie odwrócił się, patrzył na tył duchów, a z jego oczu płynęły łzy. Zaciskał mocno pięści. Loki podszedł do swoich przyjaciół duchów i po chwili pomiędzy nimi można było ujrzeć światło które rozbłysło nagle, a po chwili duchu ustąpiły drogę, a przed nimi stała Lucy, jej włosy były rozpuszczone, miała na sobie zwiewną biała suknię, a jej brązowe oczy patrzyły na nich uśmiechnięte. Podeszłą powolnym krokiem do Natsu i uklękła przed nim.

-Gomen- szepnęła dotykając jego policzka po którym spłynęła łza.

-Lucy- załkała mały niebieski kotek przytulając się nagle do niej. Zaśmiała się cicho i pogłaskała go.

-Nie zostawiaj nas- szepnął Natsu wtulając twarz w jej dłoń. Uśmiechnęła się do niego jak zawsze, a po jej policzku spłynęła łza. Nagle jej ciało zaczynało powoli unosić się do góry, a Natsu wstając próbował ja przy sobie zatrzymać, lecz wyśliznęła mu się z rąk.

-LUCY! – znów  krzyknął a jego przyjaciele patrzył w milczeniu. Nie chciał je tracić  nie w ten sposób.

-Kocham was- ostatnie jej słowa, ostatni uśmiech, po czy światło koło niej zaczynało się rozświetlać. Coś błysnęło, każdemu poleciały łzy z oczu. Lecz Lucy nie zniknęła, nie udałą się do świata duchów, a jej ciało zaczęło nagle opadać. Natsu szybo ją złapał wtulając w swoją pierś.

-Nie mogę wam tego zrobić- usłyszeli stary głos, który już znali. Każdy spojrzał przed siebie gdzie stał król duchów i uśmiechał się delikatnie- zbyt mocno ją kochacie bym wam ją odebrał,  dałem je cząstkę naszej duchowej energii, ale teraz zależy od was czy Lucy Heartfilia znów będzie z wami czy też odejdzie- po tych słowach król duchów zniknął , jak i reszta duchów, a Lucy pozostała z nimi. Słaba, ale żywa , a on znów miał ją przy sobie. Charla odetchnęła z ulgą ciesząc się że jej wizja jednak się nie spełniła, a na twarzy każdego pojawił się uśmiech. Wygrali, nie całą wojnę, ale wygrali bitwę, najważniejsza. Teraz tylko musieli jak najszybciej udzielić Lucy pierwszej pomocy.