Prolog

-Lucy!-Jego krzyk rozniósł się po całej jaskini. Nie mógł jej zostawić. Była jego kompanem, jego przyjaciółką. Widział jej cierpienie wymalowane na twarzy, a mimo to nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Była już zmęczona tym wszystkim, a on nie mógł nic z tym zrobić. Patrzył na jej cierpienie , zawsze , zawsze musiał się przyglądać jak cierpi, ale dziś było inaczej. Dziś nie mógł się nawet ruszyć z miejsca by jej pomóc, nie potrafił się zmusić. Rozejrzał się na około , a na jego twarzy pojawiło się przerażenie? Strasz? Jego przyjaciele, jego bliscy  byli pokonywani przez wroga.  Każdy ledwo utrzymywał się na nogach , nie było szans na wygraną , chyba że odpuszczą, ale to było nie możliwe. Fairy Tail nie porzuca przyjaciół, nigdy nie zostawi swojej rodziny na pastwę losu. Wziął głęboki wdech uderzając pięścią o ziemię.  Podniósł się chwytając jakiejś skały obok. Zmęczonym wzrokiem znów powiódł na blond włosa przyjaciółkę, która była przykuta do ściany. Ścisnął mocnej pięść w której trzymał jej klucze.  Zrobił krok na przód, ale po chwili znów poczuł niemiły ból. Znów jakiś facet uderzył go w plecy. Upadł na kolana kaszląc krwią.

-Jeszcze ci mało?- usłyszał szyderczy głos. Podniósł głowę i zobaczył go. Krew aż zaczęła się w nim gotować widząc jak podchodzi do Lucy i ciągnie ją za włosy by spojrzała na niego. Oblizał wargi ciągle patrząc na dziewczynę a potem na niego.

-Odejdźcie zapomnijcie o niej a przeżyjecie- krzyknął zwracając na siebie uwagę wszystkich.  Walki natychmiast przestały się toczyć, a jego podwładni znaleźli się tuż koło niego.

-Nigdy nie zostawimy naszej towarzyszki- usłyszał za sobą zdyszany głos Greya. Zacisnął jeszcze mocniej pięści tak że krew zaczęła spływać po magicznych kluczach. Miała to być wycieczka, zwykła nudna misja, jak mogło się to przerodzić w takie piekło? To przez niego, to on chciał iść na tą misję, to on ją wybrał, a ona teraz musiała cierpieć przez niego.

-Nigdy, nigdy nie wybaczę nikomu kto skrzywdzi Lucy- krzyknął podnosząc się i patrząc na czarnowłosego mężczyznę morderczym wzrokiem.

-A więc śmierć- odparł mężczyzna . Wyciągnął dłoń z kieszeni i wskazał palcem wskazującym w stronę magów Fairy tail- zab…- nie dokończył, gdyż zostało u to przerwane.

-Dość- usłyszeli cichy chrapowaty głos. Mimo iż była przykuta do magicznej ściany, która wysysała jej moc, mimo iż całe jej ciało było pokryte ranami i siniakami, uśmiechała się. Tak ich Lucy Heartfilia zawsze nawet w najgorszej sytuacji potrafiła się uśmiechnąć tak że ich ciała zalewała fala gorąca.

-Lucy nie pozwolę….

-Dość Natsu, nie chcę by ktoś zginął, proszę odejdźcie stąd, to nie ma sensu to nie wy tutaj macie zginąć, nie jest ci pisane umrzeć w tym miejscu. Co z tobą Nastu? Zapomniałeś ze gdzieś tam czeka Igneel na ciebie? Nie mogę patrzeć jak ranią was przeze mnie. Proszę przyjaciele, odejdźcie- mimo tych słów i bólu jakie one sprawiały, nie przestała się uśmiechać.  Nie mógł uwierzyć w jej słowa. Przecież byli drużyną, byli rodziną, więc jakby mogli ją zostawić.

-Lucy- zachlipał cicho kotek leżący koło Natsu. Mimo iż dokuczał jej często to nie wyobrażał sobie by teraz jej nie było.

-Przestań chrzanić , jesteśmy rodziną nigdy cię nie zostawimy- krzyknął a na jego dłoniach pojawiły się płomienie.

-To zawsze przeze mnie macie kłopoty, ja…- spuściła głowę patrząc przez chwilę na swoje nogi po czym znów odwróciła się do nich z uśmiechem- pogodziłam się ze śmiercią.- Nie , to nie była prawda Ona nie mogła od tak po prostu zniknąć z jego życia. Poczuł ból głowy , a jej twarz zaczęła się mu rozmazywać.

-Arigatou Natsu- usłyszał jeszcze jej cichy głos po czym zapanowała ciemność. Zniknęła, nie widział jej, została zabrana, na zawsze.

Dzień jak co dzień dla każdego, niebo spowijały ciemne chmury, deszcz padał niemiłosiernie  a on stał nad jej grobem z zaciśniętymi mono pięściami i oczyma. Nie potrafił powstrzymać gniewu, łzy same spływały po jego policzkach. Za sobą słyszał głośne łkanie Levy, którą próbowali uspokoić  Jet i Droy. Erza trzymała dłoń na ramieniu Natsu patrząc w niebo z zamkniętymi oczyma. Mistrza siedział na fontannie niedaleko wszystkich. Nie potrafił znieść tego widoku, jego dzieci były takie zagubione.  Mimo ulewy nikt nie chciał odejść, Grey patrzył ślepo w nagrobek nie ruszając się nawet o milimetr. Ten dzień zapamięta do końca życia. Zabił ją, przez jego głupotę zniknęła z tego świata na zawszę, zniknęła z jego życia i już nie wróci. Przetarł oczy i spojrzał smutno na Happiego, który zapłakany siedział na jej grobie z rybką która jej przyniósł.

-Zabiłem ją

Szybko otworzyła oczy i zauważyła że każdy się jej przygląda.

-Charla?- spytała cichutko Wendy podchodząc do niej i biorąc ja na ręce i sadzają na stole. Była strasznie spocona i czuła jakby głos jej uwziął w gardle. Spojrzała po wszystkich i nie zauważyła jej. Po chwili jednak dostrzegła te wielkie brązowe oczy wpatrzone w nią z zaciekawieniem i troską.

-Charla strasznie krzyczałaś , wszystko okej?- zapytał Natsu drapiąc się po głowię. Rozejrzała się dookoła. Znajdowała się w gildii gdzie byli wszyscy jej przyjaciele. Każdy się śmiał i bawił, nikt nie płakał , nikt nie zginął. Spojrzała na Wendy po czym stanęła.

-Nic mi nie jest- odparła zakładając łapki na piersiach. Nikt więcej o nic nie pytał, gdyż wiedzieli że jeśli sama nie powie czy coś się stało oni na pewno tego od kotki nie wyciągną. Mimo i każdy powrócił do swoich przerwanych czynności to czuła na sobie baczny wzrok Wendy. Była pewna że jej mała towarzyszka wie że miała wizję, ale nie przejęła się tym teraz. Wpatrzona była w Lucy , która tak beztrosko się teraz śmiała. Zastanawiała się co to była za wizja i czy nie porozmawiać czasem o tym z mistrzem, by Lucy nie udawała się na razie na żadną misje.

I tak oto napisałam pierwszy rozdział. Mam nadzieję że was zainteresuję i że ktoś będzie to w ogóle czytał ;D Jest krótkie wiem, ale jest to wprowadzenie i następne notki będą na pewno dłuższe.